Als, zoals ondergetekende, aan je zesde decennium in de muziek bezig bent heb je wel eens de neiging te denken dat je het meeste nu wel al eens eerder gehoord hebt en keer op keer komt er iets op je pad, dat je helpt om die mening te herzien. Met deze debuutplaat van Roland Roberts is het weer eens zover. De man waar we ’t over hebben, werd in Memphis geboren, groeide op in Alabama, verkaste naar Colorado en vestigde zich uiteindelijk in Alaska, waar hij sinds enige jaren een vaste waarde geworden is in de bloeiende scene van die grote staat.

Het eerste wat je opvalt bij de beluistering van dit debuut, is dat de tien zelfgeschreven songs niet meteen tot één genre terug te voeren zijn, al is het wel duidelijk dat de country de voornaamste voedingsbodem is voor de songs van Roberts. Net zo goed hoor je echter frasen uit folk, blues en bluegrass. Als een mens dergelijke opsomming leest, is hij geneigd aan John Prine te denken en dat is ook de naam, die bij mij het eerst naar boven schoot, al is de jonge tenorstem van Roberts de absolute tegenpool van het gruizige zanggeluid van wijlen The Singing Mailman. Qua liedjesschrijverij neigt de jongere zonder twijfel naar de oudere: scherp observatievermogen en kundig genoeg om de boodschap te verpakken in melodieën, die geregeld oorwurm-eigenschappen vertonen.

Roberts schrijft kennelijk vanuit eigen ervaringen en is niet te beroerd om op gezette tijden enige zelfspot in zijn teksten binnen te smokkelen of een minder fraai hoofdstuk uit zijn nog jonge leven in een vrolijk huppelend melodie-jasje te verpakken. Puur Prine dus, maar Roberts is hier, inzake uitwerking, ook flink wat dank verschuldigd aan producer Bob Hamilton. Die haalde meteen een verzameling gitaren uit de kast, van dobro en steel tot Weissenborn en Telecaster, gooide er mandoline bovenop en sprak zijn familie aan. Sarah kwam langs om te fiddelen, Patrick deelde de drumpartijen met Lonnie Powell, George McConkey sleepte harmonicaklanken aan en Rob Bergman beroerde de bas.

Ik heb geen idee hoelang de sessies geduurd hebben, maar bij beluistering lijkt alles in één vloeiende take opgenomen te zijn: de songs lijken klaar geweest te zijn om opgenomen te worden. Dat levert een dik half uur van de heerlijkste rootsmuziek op: opener “Beautiful Soul” is een heel mooi liefdesverhaal, ‘Picture on The Wall” blikt terug op de verloren jeugd, de titeltrack maakt een soort round-up van “het leven” en “Being Me” is een fijne beschouwing over hoe je jezelf kunt proberen te zijn, met alle keuzes, die je daarbij moet maken. Tel daarbij een song als “Sittin’ in Nebraska”, die handelt over wat moeder Natuur kan doen, als ze haar duivels ontbindt en hoe nietig je je daarbij voelt als afhankelijke mens, en je hebt een knap palet van songs van een nieuwkomer die, naar ik lees, bezig is zich een flinke reputatie bijeen te spelen en waar we dus nog veel zouden kunnen van horen!

(Dani Heyvaert)

Roland Robert – guitar, Wurlitzer, vocals
Rob Bergman – bass
Lonnie Powell & Patrick Hamilton – drums
Bob Hamilton – Weissenborn, steel guitar, Telecaster, mandolin, archtop guitar, Dobro
Sarah Hamilton – fiddle, harmonies
George McConkey – harmonica